Autumn Depression? Don't make me laugh!

Het is weer zover. De zon is weg en ik heb het koud. Iedere Hollander aan wie ik dit onthul kijkt me aan met een blik van: "Waar heb jij het over? Het is nog een heerlijk weertje!" Dertig jaar in Nederland en nog steeds is mijn Maroc afkomst niet gewend aan dit Hollandse weer. Het liefst ga ik in vervroegde winterslaap en zet alle afleveringen van 'Six Feet Under' achter elkaar op replay. Heerlijk in the mood voor dingen die vergaan wachtend opdat er weer leven op gaat schijnen. Maar nee het Hollandse in mij heeft mij geleerd dat dat zonde is. Dus is dit de tijd dat de grote schoonmaak begint. Huis aan kant, inspiratie, schilderen, shoppen en er weer op uit. De stad in en de kroeg in, maar weer opnieuw teleurgesteld. Deze stad is een dorp. Ik heb dringende behoefte om heerlijk uit mijn dak te gaan en lekker te gaan swingen, maar kan iemand me vertellen waar? Er gebeurt niets meer in deze stad. Ik overweeg maar ergens heen te vliegen om een goede avond door te halen. Want als er geen bruisende activiteiten in Amsterdam zijn dan moet ik de bruisende activiteiten maar op zoekent. Veel te gevaarlijk dat ik anders alsnog in een herfstdepressie terecht kom....

Overigens ben ook een blog begonnen op het blog van de Volkskrant http://www.volkskrantblog.nl/blog/5638 in de hoop een groter publiek te bereiken want tot op heden nog geen reacties. Dus waardeer je mijn blog? reageer en zeg het voort!

Nick name: Maroc Boy

Op een chatsite sprak ik met ‘maroc boy’. Hij begon met een eenvoudig “hoi” en vroeg me of ik ook marokkaans was. Na een bevestigend antwoord van mijn zijde viel hij met de deur in huis: “ik heb het zoooo moeilijk”. Als 35-jarige marokkaanse homoseksueel wist ik gelijk wat hij bedoelde. Deze ‘maroc boy’ worstelde met de vraag hoe hij zijn geaardheid kon combineren met zijn omgeving. Ik voelde de wanhoop aan de andere kant van het scherm. Wanhoop die ik ook ooit gevoeld heb en een plek heb kunnen geven maar nooit kwijt ben geraakt. In tegenstelling tot andere marokkaanse jongens die ik op internet wel eens spark en die duidelijk kenbaar maakte dat ze besloten hadden hun leven in twee werelden te leven; een heimelijke en een openbare, vroeg deze jongen me hoe hij het ooit aan zijn ouders moest vertellen. Daarmee exemplarisch voor het marokkaans dilemma: de wens om de loyaliteit aan de familie te combineren met de wens om een zelfstandig leven te leiden. Het ontgoochelde hem toen ik antwoordde dat dit niet mogelijk was en dat ik ooit voor mezelf gekozen had en daarmee mijn familie was kwijt geraakt. We hebben maar een leven te leiden en dat moeten wij leiden en niet zij. Ik gaf hem mijn msn adres en sprak de uitnodiging uit dat hij me moest aanspreken als hij verder wilde praten.
Overal om me heen zie ik marocs in het gay-leven opduiken. Sommigen openlijk, maar meestal afgesloten en onbereikbaar en daardoor gewild in het wereldje. In een bedreigde geemancipeerde samenleving vinden zij het wiel uit en zijn begonnen aan hun eigen emancipatie die hopelijk snel op doorbreken staat. Het internet is hier de hefboom. Op het internet vinden wij elkaar en delen wij wat niemand anders begrijpt. In chatrooms vinden wij het begrip en de open hand die een COC of welke homo-organisatie nooit zal kunnen bieden. Want ‘maroc boy’ zal uit de kast komen en daarmee nog een familie wakker schudden dat zij hun denkbeelden over ‘vieze zamirs’ moeten herzien omdat nu een van hen een ‘zamir’ is geworden.

mojito's in de ARC

Back to my roots
De mojito’s in de Arc zijn de lekkerste die er zijn. Ik was weer eens in mijn eentje naar een film geweest en besloot daarna nog een mojito in de Arc te drinken. Het was er druk zoals het er altijd druk is. Ik stond wat verdwaald in de hoek, nadat ik was weggedrukt door groepjes luidruchtige bewust hippe Dianne Beekman gestylde nichten, toen drie jonge Marokkaanse jongens bij me in de buurt kwamen staan. Een van hen keek me strak aan. Hij kon hooguit 21 zijn en had een grijze joggingbroek aan met een wit Kappa trainingsjack en een wit petje op. Ik schrok van zijn blik. Ondanks dat ik al geruime tijd in de homowereld rondloop en me er inmiddels veilig zou moeten voelen schrik ik nog steeds als ik, op welke manier dan ook, contact heb met een soortgenoot. Onzinnig bang om herkend te worden door iemand die mijn familie ook kent. Na een paar minuten keken de twee andere jongens met wie hij was ook brutaal mijn kant op. Hij had het over me gehad en ik werd of gekeurd of ze hadden twijfel of ik Marokkaans was. Nederlanders herkennen me niet altijd als een Marokkaan, maar marokkanen prikken meestal wel door mijn geassimileerde buitenkant heen.
Na jaren lang afstand te hebben gedaan van alles wat Marokkaans was begon ik de laatste jaren heimwee te hebben naar mijn roots en liet ik steeds meer stukjes Marokko toe in mijn leven. Dit was vooral veroorzaakt doordat ik de laatste jaren voortdurend door mijn Nederlandse omgeving werd geconfronteerd met mijn Marokkaans zijn. Ze wilde van mij een verklaring voor 9 september en Theo van Gogh, het geweld tegen homo’s en de hoge werkeloosheid onder Marokkanen. Mijn naieve beeld dat ik zo geassimileerd was dat ik Nederlander was geworden werd daarmee doorgeprikt. Gevolg: viel ik een paar jaar geleden nog op lange blonde mannen met de zoektocht naar mijn roots viel mijn oog nu vooral op donkere mediteranen en bij voorkeur Marokkanen.
Hij bleek Faroud te heten. Hij was breed lachend op me af gekomen had zich voorgesteld en was dicht tegen me aan komen staan zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij vroeg me of ik iets van hem en zijn vrienden wilde drinken. Ik knikte instemmend en vroeg om een Mojito. Waarop hij me vies aankeek. "Ehwa sahbi ben je christen of zo, je gaat toch geen alcohol drinken?" Ik keek hem verbaasd aan en besloot niet met hem in discussie te gaan. Achteraf spijt hebbend dat ik hem niet de vraag had gesteld hoe hij voor zichzelf wel kon verantwoorden dat hij zijn mooie ronde billen voortduren tegen mijn kruis aandrukte, maar agressief werd van de gedachte om alcohol te drinken. Ik had zijn nummer dus wellicht moest ik hem die vraag toch nog maar gaan stellen, nadat ik nog iets meer genoten had van zijn ronde billen.