mojito's in de ARC

Back to my roots
De mojito’s in de Arc zijn de lekkerste die er zijn. Ik was weer eens in mijn eentje naar een film geweest en besloot daarna nog een mojito in de Arc te drinken. Het was er druk zoals het er altijd druk is. Ik stond wat verdwaald in de hoek, nadat ik was weggedrukt door groepjes luidruchtige bewust hippe Dianne Beekman gestylde nichten, toen drie jonge Marokkaanse jongens bij me in de buurt kwamen staan. Een van hen keek me strak aan. Hij kon hooguit 21 zijn en had een grijze joggingbroek aan met een wit Kappa trainingsjack en een wit petje op. Ik schrok van zijn blik. Ondanks dat ik al geruime tijd in de homowereld rondloop en me er inmiddels veilig zou moeten voelen schrik ik nog steeds als ik, op welke manier dan ook, contact heb met een soortgenoot. Onzinnig bang om herkend te worden door iemand die mijn familie ook kent. Na een paar minuten keken de twee andere jongens met wie hij was ook brutaal mijn kant op. Hij had het over me gehad en ik werd of gekeurd of ze hadden twijfel of ik Marokkaans was. Nederlanders herkennen me niet altijd als een Marokkaan, maar marokkanen prikken meestal wel door mijn geassimileerde buitenkant heen.
Na jaren lang afstand te hebben gedaan van alles wat Marokkaans was begon ik de laatste jaren heimwee te hebben naar mijn roots en liet ik steeds meer stukjes Marokko toe in mijn leven. Dit was vooral veroorzaakt doordat ik de laatste jaren voortdurend door mijn Nederlandse omgeving werd geconfronteerd met mijn Marokkaans zijn. Ze wilde van mij een verklaring voor 9 september en Theo van Gogh, het geweld tegen homo’s en de hoge werkeloosheid onder Marokkanen. Mijn naieve beeld dat ik zo geassimileerd was dat ik Nederlander was geworden werd daarmee doorgeprikt. Gevolg: viel ik een paar jaar geleden nog op lange blonde mannen met de zoektocht naar mijn roots viel mijn oog nu vooral op donkere mediteranen en bij voorkeur Marokkanen.
Hij bleek Faroud te heten. Hij was breed lachend op me af gekomen had zich voorgesteld en was dicht tegen me aan komen staan zodat ik zijn lichaam kon voelen. Hij vroeg me of ik iets van hem en zijn vrienden wilde drinken. Ik knikte instemmend en vroeg om een Mojito. Waarop hij me vies aankeek. "Ehwa sahbi ben je christen of zo, je gaat toch geen alcohol drinken?" Ik keek hem verbaasd aan en besloot niet met hem in discussie te gaan. Achteraf spijt hebbend dat ik hem niet de vraag had gesteld hoe hij voor zichzelf wel kon verantwoorden dat hij zijn mooie ronde billen voortduren tegen mijn kruis aandrukte, maar agressief werd van de gedachte om alcohol te drinken. Ik had zijn nummer dus wellicht moest ik hem die vraag toch nog maar gaan stellen, nadat ik nog iets meer genoten had van zijn ronde billen.