Monday, May 05, 2008

Bewust vrijheid vieren

Vandaag wieren we in Nederland vrijheid door middel van concerten, bijeenkomsten en manifestaties. Hoe bewust zijn we ons nog van onze vrijheid wanneer we al ruim 60 jaar vrij kunnen zijn in dit land. De meeste allochtonen in ons land zijn zich daar ongetwijfeld enorm bewust van. Verstoten of gevlucht voor een regime, met een gedeelte van de familie herenigd of zich bewust zijn dat wanneer ze nog in hun land van oorsprong hadden geleefd ze niet vrij zouden kunnen zijn. Als homosexuele marokkaan besef ik me terdege dat wanneer ik niet als kind naar Nederland was gekomen ik nu in Marokko een moeilijke tijd zou hebben gehad. Ik ongetwijfeld inmiddels getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben gehad om stiekem in nachtelijke uren elders mijn verborgen gevoelens te kunnen uiten. Vrijheid vier ik daarom bewust en raakt me omdat ik weet hoe het ook zou kunnen zijn.

"Vrijheid vieren we samen", hoor je vaak. Helaas zie ik daar in deze tijd weinig van terug. Een bejaardentehuis in Amsterdam Bijlmer die weigert een foto-expositie toe te staan over de rol van Suriname en surinamers in de oorlog, omdat de autochtone bejaarden daar vinden dat alleen zij de oorlog echt hebben meegemaakt. Het debat over culturele en religieuze vrijheid wat nu alom wordt gevoerd en vele groepen tegenover elkaar zet. Politieke partijen die steeds meer de grens van het toelaatbare opzoeken in de strijd om de populistische stem. De festivals en manifestaties op deze dag laten de kans om een boodschap te brengen aan zich voorbij gaan en zijn druk bezig te concurreren op wie het meest aantrekkelijke programma heeft. Vanavond bezoek ik de enige manifestatie die echt ergens over gaat: De modeshow bij het homomonument die het geluid wil laten horen dat er opnieuw een tijd moet komen van tolerantie en vrijheid om te kunnen zijn wie je bent zonder de angst om in elkaar geslagen te worden of in een hoek gezet te worden als lid van een achtelijke cultuur.
Het is tijd om naast de driekleur ook de regenboogvlag uit het raam te hangen en niet weg te zakken in egoisme, maar stem te laten horen, aanwezig te zijn en op te komen voor het behoud van wat in 60 jaar vrijheid is opgebouwd.