Nick name: Maroc Boy

Op een chatsite sprak ik met ‘maroc boy’. Hij begon met een eenvoudig “hoi” en vroeg me of ik ook marokkaans was. Na een bevestigend antwoord van mijn zijde viel hij met de deur in huis: “ik heb het zoooo moeilijk”. Als 35-jarige marokkaanse homoseksueel wist ik gelijk wat hij bedoelde. Deze ‘maroc boy’ worstelde met de vraag hoe hij zijn geaardheid kon combineren met zijn omgeving. Ik voelde de wanhoop aan de andere kant van het scherm. Wanhoop die ik ook ooit gevoeld heb en een plek heb kunnen geven maar nooit kwijt ben geraakt. In tegenstelling tot andere marokkaanse jongens die ik op internet wel eens spark en die duidelijk kenbaar maakte dat ze besloten hadden hun leven in twee werelden te leven; een heimelijke en een openbare, vroeg deze jongen me hoe hij het ooit aan zijn ouders moest vertellen. Daarmee exemplarisch voor het marokkaans dilemma: de wens om de loyaliteit aan de familie te combineren met de wens om een zelfstandig leven te leiden. Het ontgoochelde hem toen ik antwoordde dat dit niet mogelijk was en dat ik ooit voor mezelf gekozen had en daarmee mijn familie was kwijt geraakt. We hebben maar een leven te leiden en dat moeten wij leiden en niet zij. Ik gaf hem mijn msn adres en sprak de uitnodiging uit dat hij me moest aanspreken als hij verder wilde praten.
Overal om me heen zie ik marocs in het gay-leven opduiken. Sommigen openlijk, maar meestal afgesloten en onbereikbaar en daardoor gewild in het wereldje. In een bedreigde geemancipeerde samenleving vinden zij het wiel uit en zijn begonnen aan hun eigen emancipatie die hopelijk snel op doorbreken staat. Het internet is hier de hefboom. Op het internet vinden wij elkaar en delen wij wat niemand anders begrijpt. In chatrooms vinden wij het begrip en de open hand die een COC of welke homo-organisatie nooit zal kunnen bieden. Want ‘maroc boy’ zal uit de kast komen en daarmee nog een familie wakker schudden dat zij hun denkbeelden over ‘vieze zamirs’ moeten herzien omdat nu een van hen een ‘zamir’ is geworden.